Skip to main content

Morgen voel ik me beter


Vandaag keek ik, zomaar ineens achterom.
Er liep niemand achter mij.

Ik zag geen mens en jij was er ook niet.


De tegels waarop ik liep, waren blauw.

Ze deden me denken aan kleine olifantjes,

die met hun grote oren rondvliegen in een circus,

waar jij vast in het publiek hebt gezeten.

 
De grote glazen draaideur van het hotel

draait, en draait, en draait, en draait.

Ik word misselijk en groen - heel erg groen

en heel erg misselijk.

Ik spuug.

Jij komt uit mij als kleine stukjes herinnering,

kapot en half verteerd.

 
Ik heb je verheerlijkt;

hoe verder je van mij verwijderd was in afstand en in tijd,

hoe liever ik je had.

Ik kon leven van alleen al de gedachte aan jou.

Maar je was als een infectie -

afhankelijk werd ik, en ziek.


De portier komt glimlachend op me af,

maar het lachen vergaat hem al snel als jij jou op de vloer aantreft.

Sorry portier.

Sorry vloer.

 
Ik wil een inenting,

een vaccinatie.

Ik heb antistoffen nodig.

Nu!

 
Zo - ik ben klaar.

Laat de dokter nu maar komen.

Één spuit, twee pillen, drie weesgegroetjes,

Γ©n een verhaaltje voor het slapen gaan.

 




Comments

Mey said…
Dat moet je aan de dokter vragen. Ik pleit onschuldig. ;-)

Popular posts from this blog

  whispered to the stars   ✨ countless names, -yet all the same   the ones we loved the ones we lost once upon a time   remembered, but forgotten they'll remain always     always the same

    green leaves change colour

Stenenkring

Stenenkring Lopend door het landschap van vroeger - over uitgesleten paden - vergeet ik heel even wat nu is, wat mogelijk komt of nooit zal komen. De wachters, ze wachten. Zwijgend aanschouwen ze de jaren, de eeuwen die voorbij gaan. Ze staan, getekend door de tijd. Nietig, in de wetenschap dat ik verdwijn en geen spoor zal achterlaten van mijn zijn, betast ik hen en verwonder me. Wij tellen, maar vertellen niet meer. Berekeningen gemaakt door machines, nauwkeurig vastgelegd; te vroeg, te laat tot op de seconden. We zien met ons verstand. We bouwen, breken af en vergeten.   Zij staan nog steeds geschakeld, in een kring van verloren betekenis. Ik luister, ik streel ze, ik heb ze lief.