Mey's Mind

in this kingdom of books
 stories paint the sky
 and invade those souls searching for enchantment
here I shall sit and wait
 I shall breathe words
 I shall weep poetry
here I shall die and know
 I have seen heaven on earth

I walk with hesitant step
the road before me is paved with transparent stones
underneath darkness pulls at my feet
death and decay are buried just beneath

lost within her own mind
she wanders alone
with unsure, frightened steps

this maze of memories surrounding her
some of them real, others imagined
her brain an enemy of the most vicious kind

I try to reach her, touch her hand
but she seems to far gone
my dearest friend

this time I will follow the narrow road for once
the uneven stones painful beneath my barren feet
 I will take no directions from false friends
 it is my own path I need to follow
 even though I know I will get hurt
 I'll wear my scars with pride
 they are mine alone

Ik brand vaak nog wel eens een kaarsje in een kerk als ik in het buitenland ben. Niet omdat ik gelovig ben, maar omdat het zo'n mooi symbolisch gebaar is: een herdenkingslichtje. De warmte van het terugdenken aan iemand die je dierbaar is en wie je bent kwijtgeraakt, het licht van de liefde die je samen hebt gedeeld, de geborgenheid, de kwetsbaarheid, maar ook de vergankelijkheid. Een kaarsje blijft ook niet eeuwig branden. Zelfs herinneringen vervagen met de tijd. Specifieke dingen: een geur, de kleur van een stem, dagelijkse dingen die we in het leven allemaal voor lief nemen... Wat wel blijft is de liefde en de pijn van het gemis. Het hart onthoudt zoveel meer dan het hoofd.

Met mijn hoofd stuur ik steeds weer mijn hand aan een kaarsje aan te steken voor mijn moeder Tine († 5 februari 1992), mijn opa Piet Greep († 3 november 1994) en oma Jo Greep († 2 februari 1995). Het kaarsje brandt ook voor andere dierbaren die helaas niet meer bij me zijn, maar zeker ook brandt het voor d…

a storm passing through
gentle spring still far away
trees uproot like twigs