zo is de tijd verstreken ongemerkt met enkel een vage herinnering aan wat is geweest bijna niet tastbaar als kreukels in het laken achtergebleven na nachten woelen nu het bed leeg ik kijk en zie niet meer waar ik heb gelegen
het heeft geen zin te verwensen ik kan niet anders zijn dan wie ik ben onvolmaakt soms een vreemde voor mezelf, voor anderen kwetsend en gekwetst geluidloos schreeuwend en hardop zwijgend
wanneer de inkt weer vloeit voel ik en vervaag
schrijven is waanzin zeggen ze wel eens ik ben dus niet gek ik ben een schrijver die van tijd tot tijd niet schrijft