Skip to main content

Levensnevel


Je staart zwijgend naar buiten,
je gelaat getekend door de jaren van het leven.
De witte wereld buiten nog maagdelijk.
Tegen de ruit even een waas van adem,
in je staalblauwe ogen geen blijk van herkenning.
Ik sta hier - je kind - nog altijd je kind
maar jij geen ouder meer - enkel oud, steeds ouder.

Kom maar mama, dan kleed ik je warm aan
met een jas, een das, een muts en wollen wanten.
Laten we naar buiten gaan - wandelen,
het is er zo mooi, zo licht.

Ja, ik houd je hand vast.
Ja, we gaan even langs de hertjes;
we nemen wat brood mee, want je mag ze voeren
en daarna drinken we warme chocomel met slagroom.
Kom maar mama, je mag met me mee.

Wie ik ben, vraag je - of je mij kent.
Ja mama, je kent me.
Kom maar hier. Ga met me mee naar buiten,
dan zal ik je vertellen over vroeger;
toen ik nog jouw kind was en jij - gewoon - mijn ouder.

Comments

Popular posts from this blog

  whispered to the stars   ✨ countless names, -yet all the same   the ones we loved the ones we lost once upon a time   remembered, but forgotten they'll remain always     always the same

    green leaves change colour

Stenenkring

Stenenkring Lopend door het landschap van vroeger - over uitgesleten paden - vergeet ik heel even wat nu is, wat mogelijk komt of nooit zal komen. De wachters, ze wachten. Zwijgend aanschouwen ze de jaren, de eeuwen die voorbij gaan. Ze staan, getekend door de tijd. Nietig, in de wetenschap dat ik verdwijn en geen spoor zal achterlaten van mijn zijn, betast ik hen en verwonder me. Wij tellen, maar vertellen niet meer. Berekeningen gemaakt door machines, nauwkeurig vastgelegd; te vroeg, te laat tot op de seconden. We zien met ons verstand. We bouwen, breken af en vergeten.   Zij staan nog steeds geschakeld, in een kring van verloren betekenis. Ik luister, ik streel ze, ik heb ze lief.