Soms is het moeilijk

Ik kijk je aan en zie dat het hier zijn je pijn doet. Soms is het moeilijk. Niet gewoon moeilijk, maar heel moeilijk.

Ik wil je vasthouden. Je spoken verjagen. Met mijn hand strijken over je haar. Ik wil je tranen drogen. Je mijn warmte geven, en meer. Mijn hart behoort jou toe. Het huilt nu met jou. Ik wil je troosten, ook mij troosten, maar jij draait je van me weg.

Je wilt het alleen doen. Helemaal alleen. Geen veilige haven, maar vol op zee, al verzuip je. Voor jou is dat de manier. Alle zeilen in de wind al verdwijn je in de storm. Reddingsvesten? Nee, nooit. Mijn reddingsboei mag niet eens gegooid worden en ligt nutteloos op de kade.

Zo sta ik aan de kant en zie ik hoe jij worstelt. Of je verdrinkt, of je komt boven. Met je gezicht naar de storm gekeerd ben jij één met je demonen. Ik moet wachten. Het wachten is op jou. Het wachten tot de storm gaat liggen, tot het licht in de lucht is wedergekeerd. Ik zal dan zwaaien vanaf de kade en je binnenhalen als de verloren zoon. Of ik zal je begraven. Je ziel is dan één met de zee. Niet langer alleen op de woelige baren, maar diep daar beneden - tevreden misschien.

Soms is het moeilijk. Niet gewoon moeilijk, maar heel moeilijk. Al doet het me pijn je te moeten laten gaan, ik kan niet anders dan hier blijven staan en hopen dat je terugkeert.