Stenenkring
Lopend door het landschap van vroeger - over uitgesleten paden - vergeet ik heel even wat nu is, wat mogelijk komt of nooit zal komen.
De wachters, ze wachten.
Zwijgend
aanschouwen ze de jaren, de eeuwen die voorbij gaan.
Ze
staan,
getekend
door de tijd.
Nietig,
in de wetenschap dat ik verdwijn en geen spoor zal achterlaten van
mijn zijn, betast ik hen en verwonder me.
Wij
tellen, maar vertellen niet meer.
Berekeningen
gemaakt door machines, nauwkeurig vastgelegd; te vroeg, te laat tot
op de seconden.
We
zien met ons verstand.
We
bouwen, breken af en vergeten.
Zij
staan nog steeds geschakeld, in een kring van verloren betekenis.
Ik
luister, ik streel ze, ik heb ze lief.
Comments