Vandaag. Hoe een woord van betekenis kan veranderen door een besluit. Vandaag is niet meer dezelfde vandaag als die van gisteren, of als die van vorige week dinsdag. Vandaag is vandaag heel anders.
Ze ligt op haar rug in bed en knippert met haar ogen. Het is nu nog donker. Ze zwaait haar benen over de bedrand en zoekt op de tast naar de wekker. Het is pas half vijf maar ze kan niet meer slapen dus staat ze op. Gisteren heeft ze haar kleding alvast uitgezocht en klaargelegd, alles precies op volgorde van aantrekken. Een mooie slip van wit kant met bijpassende BH, haar lichtblauwe zomerjurk, een klein wit vestje voor als ze het fris krijgt, en haar lievelings sandalen. Haar beste vriendin heeft gisteren de nagels van haar handen en voeten gelakt zodat ze op haar mooist zal zijn. Make-up draagt ze verder nooit. Haar vrienden en familie beweren dat niet nodig is. Ze is al mooi van zichzelf.
De spanning giert door haar lichaam. Onder de kapstok in de hal staat haar volgepakte koffer al weken klaar. Ze wilde het niet uitstellen tot op het laatste moment. Alles is voorbereid tot in de kleinste details. Ze loopt langzaam door de woonkamer en laat haar vingers over de rugleuning van zitbank glijden, over de beeldjes op het dressoir, over de schilderijlijsten aan de muur. Ze wil alles nog een keer in zich opnemen zoals het is. Het verankeren in haar geheugen.
Nog twee uur wachten. Ze zit op de bank met een boek, maar ze heeft haar ogen gesloten. Ze kan zich niet concentreren en luistert naar de radio om afleiding te zoeken.
Eindelijk gaat de deurbel. Ze staat op en loopt naar de intercom om de voordeur open te doen en hoort de stem van haar vader: 'Goedemorgen Emily, ben je er klaar voor?' Ze grijnst. Klaar? Of ze er klaar voor is? Ze is er meer dan klaar voor!
'Geef die koffer maar aan mij, meisje,' zegt haar vader. Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd. Ze pakt haar witte stok en vouwt hem, hoopt ze, voor de laatste keer uit.
Ze ligt op haar rug in bed en knippert met haar ogen. Het is nu nog donker. Ze zwaait haar benen over de bedrand en zoekt op de tast naar de wekker. Het is pas half vijf maar ze kan niet meer slapen dus staat ze op. Gisteren heeft ze haar kleding alvast uitgezocht en klaargelegd, alles precies op volgorde van aantrekken. Een mooie slip van wit kant met bijpassende BH, haar lichtblauwe zomerjurk, een klein wit vestje voor als ze het fris krijgt, en haar lievelings sandalen. Haar beste vriendin heeft gisteren de nagels van haar handen en voeten gelakt zodat ze op haar mooist zal zijn. Make-up draagt ze verder nooit. Haar vrienden en familie beweren dat niet nodig is. Ze is al mooi van zichzelf.
De spanning giert door haar lichaam. Onder de kapstok in de hal staat haar volgepakte koffer al weken klaar. Ze wilde het niet uitstellen tot op het laatste moment. Alles is voorbereid tot in de kleinste details. Ze loopt langzaam door de woonkamer en laat haar vingers over de rugleuning van zitbank glijden, over de beeldjes op het dressoir, over de schilderijlijsten aan de muur. Ze wil alles nog een keer in zich opnemen zoals het is. Het verankeren in haar geheugen.
Nog twee uur wachten. Ze zit op de bank met een boek, maar ze heeft haar ogen gesloten. Ze kan zich niet concentreren en luistert naar de radio om afleiding te zoeken.
Eindelijk gaat de deurbel. Ze staat op en loopt naar de intercom om de voordeur open te doen en hoort de stem van haar vader: 'Goedemorgen Emily, ben je er klaar voor?' Ze grijnst. Klaar? Of ze er klaar voor is? Ze is er meer dan klaar voor!
'Geef die koffer maar aan mij, meisje,' zegt haar vader. Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd. Ze pakt haar witte stok en vouwt hem, hoopt ze, voor de laatste keer uit.
Comments