Skip to main content

Puntenaftrek


Ik ben een heel aardig persoon. Denk ik. Dat probeer ik in ieder geval bijna altijd te zijn. het heeft iets te maken met karma en in een volgend leven niet willen terugkomen als een slijmerige naaktslak, of vlo, of erger nog, als mug. Ik voel me dan ook helemaal niet happy als ik weet dat ik iets naars gedaan heb of zelfs alleen maar gedacht. De enige slechte dingen die ik met mijn volle verstand en uit volle overtuiging doe, is het plegen van bepaalde moorden. Seriemoorden. Soms zelfs massamoord.
Ik zie je al met grote ogen vol afschuw kijken, maar wees gerust. Ik weet bijna zeker dat jij dezelfde moorden begaat en er geen nacht minder goed om slaapt. Sterker nog, je slaapt er waarschijnlijk beter door.
Mijn motto: Dood aan alle muggen! Bloedvlekken op de muur, het plafond en mijn handen, het maakt mij niets uit; even schrobben en weg is het zichtbare bewijs. Het geeft natuurlijk wel puntenaftrek van mijn karma, daar ben ik me van bewsut, maar ik kan het gewoon niet helpen. Als ik het gehate gezoem hoor, dan moet ik moorden. Die neiging kan ik gewoonweg niet weerstaan.
Toch is er iets wat eigenlijk nog meer puntenaftrek geeft. Geen nare daad, maar een nare gedachte. Eentje die echt heel gemeen van me is. Héél soms wens ik iemand een mug toe.


Comments

A van de Aa said…
Iemand een mug toewensen ..... ;-)
Mey said…
Ghegheghe. Men kan niet altijd even lief zijn. ;-)

Popular posts from this blog

  whispered to the stars   ✨ countless names, -yet all the same   the ones we loved the ones we lost once upon a time   remembered, but forgotten they'll remain always     always the same

    green leaves change colour

Stenenkring

Stenenkring Lopend door het landschap van vroeger - over uitgesleten paden - vergeet ik heel even wat nu is, wat mogelijk komt of nooit zal komen. De wachters, ze wachten. Zwijgend aanschouwen ze de jaren, de eeuwen die voorbij gaan. Ze staan, getekend door de tijd. Nietig, in de wetenschap dat ik verdwijn en geen spoor zal achterlaten van mijn zijn, betast ik hen en verwonder me. Wij tellen, maar vertellen niet meer. Berekeningen gemaakt door machines, nauwkeurig vastgelegd; te vroeg, te laat tot op de seconden. We zien met ons verstand. We bouwen, breken af en vergeten.   Zij staan nog steeds geschakeld, in een kring van verloren betekenis. Ik luister, ik streel ze, ik heb ze lief.