Een klein puntje. Miniem. Mini. Niet zo mini als ieniemiene maar wel heel erg mini. Je zou het zomaar over het hoofd kunnen zien, dat puntje. Maar als je weet dat er een puntje moet zijn, dan ga je er natuurlijk wel naar op zoek. Tenminste, ik ga daar dan wel naar op zoek.
Het is net zo als met de roze olifantjes. Je kent ze wel, toch? Die schattige, roze olifantjes waar je niet aan mag denken? Nou, zo is het net met dit puntje maar dan andersom. Als je verteld wordt dat het er is, dan is het eigenlijk schier onmogelijk om niet met je ogen op zoek te gaan naar dat minieme puntje. Dus ga je turen. Je knippert eens met je ogen. Nog eens turen. Waar is dat verrekte puntje nou. Even in je ogen wrijven. Geen puntje. Je zou er gewoon een punthoofd van krijgen!
Dan maar even nonchalant rondkoekeloeren. Nog geen puntje. Het moet er zijn want dat hebben ze gezegd. Of zouden ze je voor het lapje houden? Dat zou een teer punt zijn als je daar ingetrapt bent. Dan maar net doen alsof je daar geen punt van maakt en meelachen om de grap van dat illusieve puntje.
Maar toch, als puntje bij paaltje komt, en dat puntje is er wel, dan moet je dat puntje toch echt wel weten te vinden. De zoektocht gaat daarom voort. Eigenlijk wordt het nu meer een soort van forensisch onderzoek. Heeft de maker van dat puntje ergens sporen achtergelaten? Kunnen die sporen leiden naar de vindplaats van dat puntje? Alle aanwijzingen moeten verzameld worden, geïnterpreteerd, beoordeeld, en tot slot moeten de puntjes op de i worden gezet. Daarna is er bijna geen andere mogelijkheid dat de lokatie van dat minieme puntje ontdekt wordt. Daar kunnen ze met zijn allen dan nog een puntje aan zuigen! Dat je heb je dan namelijk maar mooi voor elkaar gekregen in je eentje. Chapeau!
Opluchting. Na al dat getuur, geknipper, getob en getwijfel, kun je er eindelijk een punt achter zetten. Case closed. Puntje gevonden.
Punt uit.
Comments