Uit het archief: een post van 26-01-2017. Ondanks dat het geen poëzie is wil ik het toch echt opnieuw delen.
Net naar de registratie van het Depressie Gala gekeken.
Huilen hoor. Zoveel mensen die moedig vertellen dat ze een depressie hebben gehad, nog hebben, of zeker weer zullen krijgen. Met vrolijke noten erbij in de vorm van muziek en dans. Zo 'grappig' eigenlijk. Dat er humor voor nodig is om iets uit de taboesfeer te halen.
Maar het is eigenlijk nog moeilijker. Want als je het dan 'vrolijk' out into the open hebt gegooid, dan ligt het daar. Patsboem. En in het begin is dat heel zichtbaar als een kleurrijke krijttekening op de stoep, maar na een tijdje slijt het, beetje bij beetje. In plaats van dat de mensen nog naar de stoep kijken, lopen ze er ongemerkt overheen. De kleuren vervagen. Het wordt weer gewoon een stoep.
Wat dan... Zeg je 'Ik ben nog steeds depressief,' of laat je het maar zo, want het is al lang geleden... Stiekem voel je je weer meer onzichtbaar. Op sommige dagen is alles zwart, maar dat is nu eenmaal zo. Toch? En dat dat weken aaneen zo kan voelen, dat gaat ook wel weer voorbij.
Nogmaals uitspreken dat je het moeilijk hebt, dat je het soms echt niet ziet zitten, daar zit toch niemand op te wachten? Je hebt je portie aandacht al wel gehad, vind je. Maar je portie depressie blijft. Je doet hooguit weer vrolijker mee. Alsof het gewoon goed gaat. Want gewoon, dat is wat we allemaal willen.
Net naar de registratie van het Depressie Gala gekeken.
Huilen hoor. Zoveel mensen die moedig vertellen dat ze een depressie hebben gehad, nog hebben, of zeker weer zullen krijgen. Met vrolijke noten erbij in de vorm van muziek en dans. Zo 'grappig' eigenlijk. Dat er humor voor nodig is om iets uit de taboesfeer te halen.
Maar het is eigenlijk nog moeilijker. Want als je het dan 'vrolijk' out into the open hebt gegooid, dan ligt het daar. Patsboem. En in het begin is dat heel zichtbaar als een kleurrijke krijttekening op de stoep, maar na een tijdje slijt het, beetje bij beetje. In plaats van dat de mensen nog naar de stoep kijken, lopen ze er ongemerkt overheen. De kleuren vervagen. Het wordt weer gewoon een stoep.
Wat dan... Zeg je 'Ik ben nog steeds depressief,' of laat je het maar zo, want het is al lang geleden... Stiekem voel je je weer meer onzichtbaar. Op sommige dagen is alles zwart, maar dat is nu eenmaal zo. Toch? En dat dat weken aaneen zo kan voelen, dat gaat ook wel weer voorbij.
Toch?
Nogmaals uitspreken dat je het moeilijk hebt, dat je het soms echt niet ziet zitten, daar zit toch niemand op te wachten? Je hebt je portie aandacht al wel gehad, vind je. Maar je portie depressie blijft. Je doet hooguit weer vrolijker mee. Alsof het gewoon goed gaat. Want gewoon, dat is wat we allemaal willen.
Toch?
Comments