Wie schrijft die blijft.
Zeggen ze.
Maar daar ben ik helemaal niet zeker van. Want wat als je geschreven woorden meteen bij de enige print in het verkeerde keelgat schieten? En door de rest van dat lijf, dat aan het keelgat vast zit, worden vernietigd? Dan ben je alweer weg. Behalve dan in dat hoofd dat bij dat keelgat hoort. Maar je kunt er vergif op innemen dat dat hoofd met zijn mond niet gaat delen welke woorden bij hem in het verkeerde keelgat zijn geschoten. Of wel?
Dus het spreiden van je woorden is de beste optie. Maar ook daar zit de venijn in de staart. Neem nu het wereld wijde internet. Hoeveel woorden staan daar, en hoeveel daarvan zijn er nagenoeg onvindbaar. De hoeveelheid aan woorden zorgt ervoor dat jouw woorden een speld in een hooiberg zullen zijn. En dan niet een gewone hooiberg, maar een hooiberg in de grootte van, pak 'm beet, China. Je woorden kunnen ook snel in de vergetelheid raken, want wie maalt er om een paar wijze woorden geschreven door Pietje Puk in NL in 2014.
Bijna niemand. Misschien wel helemaal niemand.
En toch schrijf je. Want al schrijf je niet voor iemand, al gaat de tekst naar niemand, je schrijft. En je blijft schrijven. Want als je schrijft dan ben je.
Iemand. Al leest misschien niemand je. Je bent.
Schrijver.
Comments