Skip to main content

Niet langer lief


Ze is er zo moe van. Dat eeuwige gezeik aan haar hoofd. Doe dit. Doe dat niet. Je weet toch wel dat dat slecht voor je is. Dat doe je verkeerd. Dat mag je niet denken. Zo mag je niet praten.
    "Fuck you!", zou ze willen roepen. Maar ze balt enkel haar vuisten wanneer ze alleen is. De middelvinger die de 'Fuck you!' perfect zou kunnen begeleiden blijft in de vuist verborgen. Uit het zicht. Ongezien. En ongehoord.
    Waarom?

Daarom. Gewoon. Omdat het zo hoort. Omdat ze zo opgevoed is. Netjes, lief, meegaand, volgend. Braaf. Een braaf kind. Een braaf klein kind dat geen eigen mening hoeft te hebben. Een braaf klein kind dat in het gareel dient te worden gehouden. Voor haar eigen veiligheid. Maar die veiligheid is geen veiligheid. Het is schijn. Weerschijn. Een spiegel die gebroken dient te worden. In gruzelementen geslagen. In honderdduizend kleine stukjes.
    Ze is geen kind meer maar een volwassene. Het poppegezichtje dat van was is gemaakt vertoont de scheuren van voorbijgegane jaren. Niet enkel glimlachend maar ook met een frons. De touwtjes zijn verstrikt geraakt zodat ze de rol van marionet niet meer feilloos kan opvoeren. De rek is uit de veer. 
    
Het doet haar zeer. Maar ze durft nog niet te springen. De barstjes in de spiegel en de scheurtjes in de was worden opgevuld met tranen. Onzichtbaar en verstild. Tot het moment dat ze besluit te schreeuwen:"Fuck you! Fuck, fuckerdefuck fuck! Fuck you all!"
Met de zichtbare middelvinger erbij natuurlijk. Niet langer lief, maar wel helemaal echt.

Comments

Weerzinwekkend said…
Dit komt mij verdomd bekend voor, zoals je vast al gedacht had ;-) FUCK THE WORLDDDDD whoeeeeeee, echt zin om dat te schreeuwen soms, op zo'n moment dat niemand 't van je verwacht. HΓ‘! Good for thΓ©m!
Anna said…
yep, niet zo lief maar dat hoeft ook niet. Herkenbaar verwoord :-)
Mey said…
Ha. Dan zijn we nu dus al met drie dwarsliggertjes. Geen grote open boeken maar ze winnen wel in populariteit. Klein maar fijn en barstensvol woorden, zinnen, teksten, en betekenisvolle witregels. ;-)

Popular posts from this blog

  whispered to the stars   ✨ countless names, -yet all the same   the ones we loved the ones we lost once upon a time   remembered, but forgotten they'll remain always     always the same

    green leaves change colour

Stenenkring

Stenenkring Lopend door het landschap van vroeger - over uitgesleten paden - vergeet ik heel even wat nu is, wat mogelijk komt of nooit zal komen. De wachters, ze wachten. Zwijgend aanschouwen ze de jaren, de eeuwen die voorbij gaan. Ze staan, getekend door de tijd. Nietig, in de wetenschap dat ik verdwijn en geen spoor zal achterlaten van mijn zijn, betast ik hen en verwonder me. Wij tellen, maar vertellen niet meer. Berekeningen gemaakt door machines, nauwkeurig vastgelegd; te vroeg, te laat tot op de seconden. We zien met ons verstand. We bouwen, breken af en vergeten.   Zij staan nog steeds geschakeld, in een kring van verloren betekenis. Ik luister, ik streel ze, ik heb ze lief.