Skip to main content

In de schaduwen van de lichtstad


jij,
herinner je mij nog
een kleine grijze vlek
in jouw oogverblindend licht


ik jou wel - donker en grauw


achteraf gezien
pijnlijk kil in jouw straten
de stad veel te groot
en ik, klein en kind nog
te eenzaam


hier stond het huis waar ik groeide
niet tot bloei kwam, maar verdorde
je bodem te arm


ik kon er niet aarden, voelde me ontheemd
was te jong al vervreemd
van mijn geboortegrond


zo zwierf ik in mijn jeugd
mentaal door jouw bewoonde leegte
ongezien en vergeten
verblind
een naamloos gezicht


ik was
maar zal nooit voor jou heten
een dochter
jouw kind

Comments

Popular posts from this blog

  whispered to the stars   ✨ countless names, -yet all the same   the ones we loved the ones we lost once upon a time   remembered, but forgotten they'll remain always     always the same

    green leaves change colour

Stenenkring

Stenenkring Lopend door het landschap van vroeger - over uitgesleten paden - vergeet ik heel even wat nu is, wat mogelijk komt of nooit zal komen. De wachters, ze wachten. Zwijgend aanschouwen ze de jaren, de eeuwen die voorbij gaan. Ze staan, getekend door de tijd. Nietig, in de wetenschap dat ik verdwijn en geen spoor zal achterlaten van mijn zijn, betast ik hen en verwonder me. Wij tellen, maar vertellen niet meer. Berekeningen gemaakt door machines, nauwkeurig vastgelegd; te vroeg, te laat tot op de seconden. We zien met ons verstand. We bouwen, breken af en vergeten.   Zij staan nog steeds geschakeld, in een kring van verloren betekenis. Ik luister, ik streel ze, ik heb ze lief.