Skip to main content

De zee









mijn voeten aan de vloedlijn
twijfelen niet
en voelen zich stevig staan
in het natte zand


zij neemt me rustig bij de hand
en leidt me steeds dieper en kouder
naar verlichting
en als ik omzie naar het verre land
dan weet ik
mijn gebroken hart behoort niet daar
maar hier


en als zij dan mijn haren kust
met fluisteren mijn weemoed sust
geef ik mezelf voorgoed

aan haar

een liefde voor een leven


Comments

Anna said…
Ergens vind ik dit een heel beklemmend schrijven...

Popular posts from this blog

    green leaves change colour

  whispered to the stars   ✨ countless names, -yet all the same   the ones we loved the ones we lost once upon a time   remembered, but forgotten they'll remain always     always the same