mijn voeten aan de vloedlijn
twijfelen niet
en voelen zich stevig staan
in het natte zand
zij neemt me rustig bij de hand
en leidt me steeds dieper en kouder
naar verlichting
en als ik omzie naar het verre land
dan weet ik
mijn gebroken hart behoort niet daar
maar hier
en als zij dan mijn haren kust
met fluisteren mijn weemoed sust
geef ik mezelf voorgoed
aan haar
een liefde voor een leven
Comments