Skip to main content

Opnieuw beginnen


Ik heb besloten om opnieuw te beginnen; een verse start te maken. Dit blog dateert al uit 2013. Ik ben een tijd heel actief geweest, maar ook hele tijden niet. Het schrijven kwam er soms gewoon niet van. Vaak had ik een writersblock. Mijn hoofd liep over van woorden, maar ze kwamen er gewoonweg niet uit. Meestal had ik gewoonweg geen inspiratie, het dagelijkse leven nam me teveel in beslag en ik zat amper achter mijn laptop. Hierdoor ben ik mijn vaste lezers verloren, want als er lange tijd niets verschijnt, is er ook niets te lezen. Logisch.

Ik zou nu gewoon weer kunnen beginnen met nieuwe schrijfsels te plaatsen, maar heb besloten dat niet te doen. Wat is geweest, is geschiedenis. Met sommige gedichten heb ik zelf gewoonweg geen voeling meer. Bij weer andere merk ik dat ik ze wil herschrijven, aanpassen naar wat ik nu denk en voel. Ook de indeling van dit blog is niet meer hoe ik het zou willen en om al de categorieΓ«n per post aan te passen, zou een helse taak zijn. Het enige jammere aan helemaal opnieuw beginnen met een leeggehaald blog is dat ik de comments die ik in het verleden heb gekregen en die me echt dierbaar zijn, kwijt zou raken. Deze posts zal ik daarom in het archief bewaren zodat ik ze kan koesteren. Ik ga alle posts depubliceren en ze stuk voor stuk nalopen. Veel ervan zal ik langzaamaan herschreven of in originele staat opnieuw posten, naar gelang wat ik er zelf kritisch van vind, de rest verwijder ik definitief. Het is misschien drastisch, maar het voelt goed. Opnieuw beginnen. Langzaam mijn draai weer vinden. Mijn woorden, mijn pen.

Comments

Popular posts from this blog

  whispered to the stars   ✨ countless names, -yet all the same   the ones we loved the ones we lost once upon a time   remembered, but forgotten they'll remain always     always the same

    green leaves change colour

Stenenkring

Stenenkring Lopend door het landschap van vroeger - over uitgesleten paden - vergeet ik heel even wat nu is, wat mogelijk komt of nooit zal komen. De wachters, ze wachten. Zwijgend aanschouwen ze de jaren, de eeuwen die voorbij gaan. Ze staan, getekend door de tijd. Nietig, in de wetenschap dat ik verdwijn en geen spoor zal achterlaten van mijn zijn, betast ik hen en verwonder me. Wij tellen, maar vertellen niet meer. Berekeningen gemaakt door machines, nauwkeurig vastgelegd; te vroeg, te laat tot op de seconden. We zien met ons verstand. We bouwen, breken af en vergeten.   Zij staan nog steeds geschakeld, in een kring van verloren betekenis. Ik luister, ik streel ze, ik heb ze lief.